معرفی سبک امبینت

موسیقی اَمبینت (به انگلیسی: Ambient music) گونه‌ای از موسیقی برآمده از آثار هنرمندان سینث‌پاپ تجربی دههٔ ۱۹۷۰ میلادی مانند کرافت‌ورک و برایان اینو -که مبنای موسیقی‌اش استفاده از سینث‌سایزر بود- و فضای خلسه‌آور تکنوهای رقص دههٔ ۱۹۸۰ میلادی است. در موسیقی اَمبینت بیش از آن‌که به ترانه‌سُرایی و آهنگسازی اهمیت داده شود به عنصر «تکرار» و یک‌پارچگی بافت صداها توجه می‌شود.

آثار هنرمندان موسیقی کلاسیک/آوانگارد مانند اریک ساتی و کلود دبوسی نیز تاثیر مهمی در بسط ساختار موسیقی اَمبینت داشتند. مفهومی که.. ساتی از نوشتن قطعه‌های ساده برای تکنوازی پیانو یا اجرا توسط نوازندگان محدود در نظر داشت، همجنسی شگفت‌آوری با تعریف اِنو از موسیقی اَمبینت دارد: «ایجاد فضای خوشایند موسیقایی که صداها به‌جای این‌که به زور محیط را احاطه کنند، به شیوه‌ای دلپذیر در آن پراکنده شده‌اند.» 

اَمبینت در سال‌های آغازین دههٔ ۱۹۹۰ میلادی و به لطف آثار گروه‌هایی مانند The Orb و هنرمندانی هم‌چون افکس توئین محبوبیت پیدا کرد.

واژهٔ اَمبینت اولین بار توسط برایان اِنو و پس از آن‌که به‌علت حادثه‌ای مجبور شد مدتی را در بستر بیماری سپری کند، برای اشاره به این سبک موسیقی استفاده شد. از میان ساخته‌های او آلبوم Ambient 1: Music for Airports ‏(۱۹۷۸) به ترویج موسیقی اَمبینت کمک شایانی کرد.

دارک امبینت (به انگلیسی: Dark ambient) زیرگونه‌ای (به انگلیسی: subgenre) از موسیقی امبینت است که ریشه‌هایش به سال‌های ۱۹۷۰ میلادی برمی‌گردد. دارک امبینت ژانری غیر معمول و متنوع است که با ژانرهایی چون موسیقی نویز و امبینت مرتبط است ولی در عین حال عموماً عاری از مشتقات و اتصالات به ژانرها و سبک‌های دیگر موسیقی است.

مشخصه بارز این سبک فضاسازی‌های رعب آور و وحشتناک و اصوات و افکت‌های صوتی عجیب و غیر معمول و تکرار شونده است، از همین رو از این ژانر موسیقی در آثار سینما و بازی‌های رایانه‌ای در ژانر وحشت هم مورد استفاده قرار می‌گیرد.

منبع : ویکی پدیا